W Krainie Czasu żyją trzy przyjaciółki. Pierwsza z nich nazywa się Tam Przedtem, druga Tu Teraz, a trzecia Gdzieś Potem. Każda z nich jest zupełnie inna: inaczej wyglądają, co innego sprawia im przyjemność, czym innym się cieszą, ale jednocześnie lubią się, jak nikt nigdy ani przed nimi, ani po nich nie się lubił. Lubią się, bo potrafią darzyć się szacunkiem.
Posłuchajcie…
Tam Przedtem, Tu Teraz i Gdzieś Potem znają się od dawna. W zasadzie znały się zawsze. Żadna nie pamięta początku ich znajomości. To nie jest istotne w tej opowieści. Ważne jest to, co sprawia, że się uwielbiają mimo różnic, które składają się na to, kim są.
A kim właściwie są trzy najlepsze na świecie przyjaciółki?
Tam Przedtem to wielka, a w zasadzie ogromna lipa – ale tak ogromna, jak tylko sobie możecie wyobrazić. Jest gigantycznym drzewem z rozłożystymi gałęziami, bez liści, z grubym pniem, bardzo starym, i z głęboko zakopanymi korzeniami. Lipa niejedno widziała, niejedno przeszła. Targały nią wichury, padał na nią grad i deszcz, sypał śnieg drobny i gruby, mokry i pozostający na jej gałęziach na dłużej. Widziała śmiejące się dzieci, huśtające się na deskach ze sznurkami zaczepionymi o jej konary albo wspinające się na jej czubek. Widziała, jak rosną i stają się dorosłymi ludźmi z małą lub większą ilością oleju w głowie. Widziała ich zmartwienia, troski, NADZIEJE, radości i nowe życie, które za ich przyczyną pojawiało się w Krainie Czasu.
Tu Teraz jest o wiele młodsza od swojej przyjaciółki. Ma zaledwie jedną chwilę. Jest maleńkim niemowlęciem, które dopiero co przyszło na świat. Wymaga opieki, troski, czułości, dotyku, a nade wszystko miłości i NADZIEI swoich rodziców. Lubi patrzeć na ich twarze. Uwielbia czuć się akceptowana dokładnie taka, jaka jest, mała i bezbronna, zależna od innych, taka krucha. Maleńka Tu jest zdana na miłość swoich rodziców, otwarta na to, co dostanie. Cieszy się chwilą, żyje w danym momencie, nie myśli, kim była i kim będzie. Ona żyje teraz.
Najmłodszą z trzech przyjaciółek jest jednak Gdzieś Potem. Nie ma nawet jednej chwili. Niełatwo to zrozumieć, ale Gdzieś ma tak jakby ujemne lata, a jednak żyje. Jest bardzo niewyraźna, ulotna i bez twardych rysów. Jest płatkami śniegu, które dopiero, gdy spadną na ziemię, stworzą zaspę. A z niej dopiero powstanie bałwan lub kula śniegowa. Coś już zaczyna się tworzyć, ale tak naprawdę jeszcze tego nie ma. Istnieje, ale nie istnieje.
Pewnego razu Tam Przedtem, Tu Teraz i Gdzieś Potem spotkały zapłakanego chłopca, Piotrusia.
– Co się stało, kochanie? – spytały wszystkie trzy.
– Wczoraj nie mogłem odwiedzić Babci i Dziadka, a uwielbiam się z nimi bawić i słuchać ich opowieści – powiedział Piotruś, pociągając nosem. – A najgorsze jest to, że nie będę się mógł nimi długo cieszyć, bo już jutro wyjadą! – I chłopiec znów zaczął płakać.
– A czy nie ma sposobu, żebyś spotkał się z nimi dzisiaj? – zapytały przyjaciółki.
– Dziadkowie przychodzą do mnie dzisiaj w odwiedziny – przyznał przygnębiony Piotruś. – Ale… Ale odkąd wiem, że już jutro ich nie będzie, nie czuje z tego powodu ani trochę radości.
Gdzieś, Tam i Tu ze zrozumieniem pokiwały głowami, a potem przytuliły chłopca i najdelikatniej, jak tylko umiały, zachęciły go, by spróbował inaczej zobaczyć tę sytuację. Wczoraj, czyli Tam, tęsknił za dziadkami, ale jednocześnie wiedział, że przyjadą. To powód do NADZIEI! Jutro, a więc Gdzieś, wyjadą, ale wydarzą się na pewno całkiem ciekawe rzeczy, co daje kolejny powód do NADZIEI. Dziś to Tu. Babcia, Dziadek i Piotruś są razem i warto cieszyć się z tego spotkania, a nie się smucić.
Piotruś podniósł głowę i rękawem koszulki otarł oczy.
– Pamiętaj o mnie, ale nie rozpamiętuj – szepnęła Tam Przedtem do chłopca. – To właśnie dzięki mnie jesteś taki cudowny. Nie stałbyś się taki, gdybyś był inny.
– Myśl o mnie, ale niezbyt często i niezbyt intensywnie – dodała Gdzieś Potem. – Nie zniechęcaj się, kiedy będzie inaczej niż sobie zaplanowałeś. Miej NADZIEJĘ.
A Tu Teraz, mocno obejmując chłopca, dobitnie powiedziała: – Pamiętaj o Tam i Gdzieś, ale żyj mną. Będziesz wtedy najszczęśliwszy pod słońcem ze względu na to, co właśnie się dzieje – cokolwiek się dzieje. Ze względu na NADZIEJĘ, która rodzi się tu i teraz.
Życzę Ci dziś nadziei tu i teraz. Nadziei, że trudne sytuacje nie są końcem. One są (pośród tych innych) drogą do Nieba. Do Taty. Do Domu.
Tu znajduje się pierwsza bajka z cyklu pt. Wiara w Krainie Wszystkich Zwierząt
Ilustracje wykonała Magdalena Franczok